kavita

रोज संध्याकाळी घरातून दिशाहीन निघतो
समुद्रकिनारी निरर्थ येऊन बसतो
पायाचा अंगठा हि मखमली वाळूत , नकळत तुझंच नाव कोरतो
पण थबकणारी प्रत्येक लाट ते पुसत हाच प्रश्न विचारते
तुला प्रेमात वेडं करून जी निघून गेली, तिच्याचसाठी का तू हे अश्रू ढाळतो???

हळूहळू सूर्यही क्षितिजावर कलंडतो
मग नकळत डोळे मिटत तुझ्याच आठवणीत रमतो
मनात तुझ्याच विचारांचा कल्लोळ माजतो
पण भानावर आणत , सूर्याची शेवटची किरणही जाता जाता हाच प्रश्न विचारते
सात जन्माचं वचन देऊन जी निघून गेली , तिच्याचसाठी का तू हे अश्रू ढाळतो ???
हळूहळू आकाशात चंद्रही आपली जागा घेतो
गुलाबी थंडीत , अख्खं आसमंत बहरतो
तुझ्यासोबतचा प्रत्येक क्षण डोळ्यासमोर उभा ठाकतो
व प्रश्न विचारू पाहणाऱ्या अंधाऱ्या रात्रीला मीच उत्तर देतो
हो , मला जगणं शिकवून जी हे जग सोडून गेली , तिच्याचसाठी मी हे अश्रू ढाळतो.......!